David Rosenhan'ın da aralarında bulunduğu üç psikolog, bir psikiyatr, bir pedagog, bir öğrenci, bir ressam ve bir ev kadınından oluşan sekiz kişilik grup sahte hasta rolü yaparak kliniğe başvurur.
Kliniklere kabul edilen sahte hastalara görevlilerce psikiyatrik tanılar konuldu. Sahte hastalar kısa zaman sonra deney icabı normal hareketler yapmaya başlayarak, görevlilere iyi olduklarını söylerler. Fakat klinik görevlileri sahte hastaları ciddiye almayarak antipsikotik ilaçlarını almaları koşuluyla klinikten çıkabileceklerini söylerler.
Sahte hastalar bir süre sonra klinikten çıktıktan sonra yine aynı şikayetlerle bu kez farklı adlar kullanarak başka bir kliniğe müracaat ederler. Grup tuhaf sesler duyduklarını öne sürerek 12 kliniğe giderler ve her seferinde aynı şikayette bulunurlar.
Bütün klinikler bu 8 kişinin hepsine de hastalık teşhisi koyar. Halüsinasyon duyduklarını belirten 8 hastanın tümü, “boşluk”, “nafile” ve “boş” gibi kelimelerin kafalarının içinde sürekli tekrarlandığını ifade ederler.
1 kişiye manik-depresif psikoz diğer 7'sine şizofreni teşhisi konarak hepsi birden tedavi altına alınır. Hastaneye yatırıldıktan sonra uyumlu davranış göstermelerine ve artık ses duymadıklarını söylemelerine rağmen doktorların bu duruma ikna olması yaklaşık 19 gün sürmüştür.
Daha sonra bu deneyle alakalı bir hastane David Rosenhan ile iletişime geçip kendilerine önceden haber vermeden yalancı hastalar göndermesini ister. Rosenhan bu teklifi kabul eder.
Hastane, üç aylık süre boyunca başvuruda bulunan 193 hastadan 41’inin yalan söylediğini düşünerek bu 41 hasta içerisinden 19'unun akıl sağlığının yerinde olduğu kanısına varırlar. Fakat Rosenhan bu üç aylık süreç boyunca hastaneye bir sahte hasta dahi göndermiyor ve hastane yönetimini adeta perişan ediyor.